Heel wat van de schuttersgilden bogen op een eeuwenlange geschiedenis. Je vindt ze in bijna alle Europese landen, in Vlaanderen vind je ze in de grote steden en in heel wat kleinere gemeenten en dorpen.

De ene schuttersgilde is de andere niet. Enerzijds heb je schuttersmaatschappijen die zichzelf zien als beoefenaars van een (volks)sport. Ze beoefenen de schutterij als een sportdiscipline, waarbij men uitgaat van competitie en recreatieve sportschutterij. Sommige van de disciplines worden gespeeld op de Olympische Spelen. Bij de sportschutters worden dan nieuwe versies van oude wapens uit de kast gehaald.

De historische schuttersgilden daarentegen geven aan dat ze traditionele gildeactiviteiten beoefenen, zoals het schieten, het roffelen, het vaandelzwaaien en het uitvoeren van streekgebonden volksdansen. Ze houden daarbij een aantal bestaande rituelen en tradities in stand. Het bevorderen van de onderlinge vriendschap en kameraadschap staat centraal. Het gildeleven omvat voor hen veel meer dan alleen schietwedstrijden: evenzeer draait het rond broederschap en solidariteit.

Deze tentoonstelling kwam tot stand op basis van het werk Gildetradities : een verhaal van beleving en herbeleving en met medewerking van LECA, de Federatie van Vlaamse Historische Schuttersgilden, de Hoge Gilderaad der Kempen, VLAS, Oude Koninglyke Gilde Sint-Rochus Gent, Den Crans van Aloude Schuttersgilden van Antwerpen en Davy Goedertier.