Wanneer Spanoghe halfweg de zestig is, verhuist hij naar Melle: opnieuw dicht bij zijn geliefde Schelde. Het is dan ook één van zijn meest geliefde onderwerpen. Volgens sommigen schildert hij in deze periode zijn beste werken (figuur 1, figuur 2). Hij blijft terugkeren naar zijn geboortestreek (figuur 3) én naar Brugge (figuur 4).
Hij staat ook opnieuw voor een moeilijke periode: WOII breekt uit. Kunst is een gegeerd goed en wordt verborgen voor de bezetter (figuur 5). Daarnaast krijgt hij – een catastrofe als schilder – problemen met zijn ogen. Hij ondergaat uiteindelijk een heelkundige ingreep, waardoor hij zich op dat vlak geen zorgen meer hoeft te maken.
De laatste vijf jaar van zijn leven brengt hij door in Gent. Hij trekt er in bij zijn dochter Julia, nabij Leie en Schelde. Zijn vrouw sterft in 1951, Leo zelf in 1955, maar hij zou zijn passie blijven beoefenen tot aan zijn dood (figuur 6, figuur 7).
In deze laatste periode van zijn leven, lijkt hij de stilistische kenmerken uit zijn ganse carrière te synthetiseren. Hij schildert bevrijd. Dit uit zich in zijn kleurgebruik en zijn penseelvoering. Hij gaat vanaf nu ook met gouache – vroeger schilderde hij hoofdzakelijk met olieverf – werken. Dit materiaal leent zich tot een vrijere penseelvoering: kronkelende lijnen, lussen en soepele toetsen ( figuur 8, figuur 9).
